Beschrijving
In Vrijheid in overgave nodigt Gangaji de lezer uit om te zien wie nu eigenlijk het spel dat leven heet speelt. Ze roept op tot zelfonderzoek. Dit richt onze aandacht op degene die zich een verloren en afgescheiden individu kan voelen, waardoor we kunnen ontdekken dat dit in wezen een verzinsel is.
Er is, aldus Gangaji, namelijk niemand te vinden. Er is niemand die zich verloren voelt. De verlorenheid ontstond in ons eigen hoofd zodat het spel kon beginnen. Met ‘het spel’ bedoelt Gangaji het doorgeven van het verhaal van onze voorouders, vorige levens, vergissingen uit het verleden en vergeten verlangens. Maar dit is niet wat we ten diepste zijn, in werkelijkheid zijn we volgens haar ‘het enige keuzeloze in ons leven’.
Als we bereid zijn dit intensief te onderzoeken, fris, met totale inzet en zonder in slaap te vallen door al die overtuigingen en ideeën over afscheiding, zullen we onszelf gaan zien als datzelfde bewustzijn waar speler, zoeker, scheiding en eenwording in verschijnen en verdwijnen.
Gangaji staat in de traditie van haar leermeester H.W.L. Poonja (Sri Poonjaji) en van diens leermeester Sri Ramana Maharshi. In korte hoofdstukken behandelt zij in dit boek onder meer de volgende onderwerpen, soms in dialoogvorm: vrije wil, overgave, het verhaal van ‘mij’, overleven, seks, macht, emoties en waarheid.
‘Er zijn mensen die zoeken, en er zijn mensen die in alle helderheid zien dat de waarheid al gegeven is. Vanuit deze zelfverlichte overvloed schenken zij onophoudelijk de bron aan hun tijdgenoten. Gangaji stroomt als de Ganges.’
www.spiritualiteit-centrum.nl
Uit het boek:
Veel gelukkige, gezegende mensen hebben een voorproefje gehad of een glimp opgevangen van wat onsterfelijk is – het eeuwige Zelf. Daar komt de vraag uit voort En wat nu? Of Wat moet ik nu doen? Wat moet ik hiermee? Waar kan ik het krijgen? Die vragen geven aan dat er geroepen wordt om diepere overgave. Die overgave is alerte waakzaamheid.
‘Waakzaamheid’ wordt vaak verkeerd begrepen. Wat over het algemeen doorgaat als waakzaamheid is het zorgvuldig toekijken van het superego. Ik weet zeker dat jullie deze vorm van toekijken heel goed kennen – Oooh, ik had dat niet zo moeten zeggen. Zo had ik het niet moeten doen. Zoiets mag ik niet denken. Ik had me moeten overgeven. Die vorm van toezien is geen waakzaamheid, maar een imitatie van waakzaamheid. Waakzaamheid komt van het woordje ‘wake’ dat ‘blijf waken’ betekent. Blijven waken is een vorm van toewijding. Waakzaamheid, alertheid is heilig, rustig, vredig waken bij de vlam van waarheid.
Blijf opletten of er nog iets wordt waargenomen door iemand die zich afgescheiden voelt van God, of er nog verlangens zijn. Blijf opletten zolang het lichaam ademt. De veronderstelling dat er ‘gescheiden’ waarheid wordt waargenomen of mogelijk wordt waargenomen, geeft je de gelegenheid te blijven waken bij de vlam van waarheid. Als je echt waakzaam bent, zul je ontdekken dat jijzelf niet los bent van waarheid. Wat gebeurt er dan? Diepere waakzaamheid. Diepere ontdekkingen. Er komt geen einde aan waarachtig ontdekken. Waar uiteindelijk wel een eind aan komt, is dat je in beslag wordt genomen door wat je altijd dacht te zijn: je lichaam, je gedachten en je emoties. Daar ben je zo mee verweven dat er pas een eind aan komt als jij ophoudt ze te voeden.
