Description
De meest gangbare misvatting over spirituele bevrijding is dat het iets zou zijn dat we kunnen bereiken. Spirituele bevrijding valt niet te bereiken. Het is eerder een verlies. Namelijk het verlies van het gevoel dat er een afgescheiden individu is dat bewust voor bevrijding kan kiezen.
Als wordt gezien dat afgescheidenheid een illusie is, vallen de gevoelens van angst en kwetsbaarheid weg, omdat deze verbonden zijn met de persoon. Dan wordt het leven ontspannen en voelen we ons op ons gemak met wat zich ook maar aandient.
Het doorzien van deze illusie wordt wel ‘bevrijding’ genoemd. Er zijn weliswaar geen regels, maar bevrijding heeft volgens Richard Sylvester de neiging om onze psyche te herschikken. Bevrijding heeft ook geen noodzakelijke gevolgen voor ons leven en juist daarom kunnen alle mogelijkheden zich voordoen. Als dat niet zo zou zijn, zouden we ook niet van bevrijding kunnen spreken, maar eerder van gevangenschap. Wel gaat deze ‘herschikking van de psyche’ vaak gepaard met een radicale verandering in de manier waarop we naar de werkelijkheid kijken.
Hoe onze kijk verandert, beschrijft Richard Sylvester in Geen zelf, geen ander met een ongewone directheid en toegankelijkheid, compromisloos, glashelder en to the point.
‘Komt heel dicht bij een beschrijving van het onbeschrijfelijke.’
Lezersreactie op amazon.com
‘Een fijn, compact geheel met korte hoofdstukken.’
Recensie van Danielle Bakker op bol.com
Uit het boek:
We kunnen die veranderde kijk [door de herschikking van de psyche] samenvatten in drie zinnen. Op de eerste plaats wordt er gezien: Dit Is Het. Er wordt herkend dat dit, dat wat zich voordoet, alles is wat er is. Het is niets dat alles wordt. Tijd en ruimte worden doorzien. ‘Verleden’ en ‘toekomst’ en ‘hier’ en ‘daar’ worden doorzien. Neurotische gedachten en gevoelens over verleden en toekomst, zoals schuld, spijt, nostalgie en angst, nemen af of verdwijnen.
Als de neurotische energie die aan de afzonderlijke persoon kleeft gereduceerd of verdwenen is, wordt tevens gezien: Dit Is Genoeg. De neurotische persoonlijkheid ziet dit meestal als Niet Genoeg omdat hij kijkt door de sluier van afgescheidenheid en daardoor meestal niet erg betrokken is bij wat er gebeurt. Onze aandacht is dan dermate gericht op het verleden, de toekomst, onze eigen belangen en onze eigen projecties, dat wat zich in werkelijkheid voordoet natuurlijk te mager en onbelangrijk lijkt om ons tevreden te kunnen stemmen. De meeste tijd zijn we niet betrokken bij het leven, maar bij onze eigen waanbeelden. Het gevolg is vaak verveling of depressie, en een rusteloos zoeken naar iets opwindenders. Maar als de afgescheidenheid verdwenen is, wordt de volledige levendigheid van elk moment gezien, en dat is dan genoeg. Het verlangen naar iets opwindenders wordt minder of verdwijnt, en er wordt genoten van de eenvoud van wat zich ook maar voordoet – het aroma van koffie, het geluid van de wind in de bomen, de structuur van een kattenvacht. Omdat we geen behoefte meer hebben aan opwinding en drama om onze verveling te verdrijven, wordt er vaak een eenvoudiger en rustiger leven geleid.
De derde verandering in de wijze waarop de psyche bij bevrijding de werkelijkheid ziet, kan samengevat worden met de woorden: ‘Er wordt gezien Dit Is Wat Het Is (En Het Is Niet Iets Anders).’ Bij afgescheidenheid voegt de psyche vaak betekenis en bedoeling toe aan wat er is, juist omdat wat er is in zijn eenvoud niet als bevredigend genoeg ervaren wordt. We willen Wat Er Is Met Een Kers Erop. Dus bedenken we eindeloze verhalen over Waar Dit Over Gaat. Van een val op straat kan bijvoorbeeld Een Straf Van God gemaakt worden. Van het winnen van de loterij kan De Vruchten Van Goed Karma gemaakt worden, of De Genade Van De Goeroe. We leven als de ster van onze eigen film, in een verhaal dat naar een soort betekenisvolle ontknoping toewerkt. Zin en betekenis lijken ons bestaan te rechtvaardigen.
Maar zoals een bloem geen zin nodig heeft om een volmaakte bloem te zijn, en een kat geen zin nodig heeft om een volmaakte kat te zijn, zo hebben wij geen zin nodig om een volmaakte Jan of Marie of Piet of Annie te zijn. We zijn al eenheid die zichzelf tot uitdrukking brengt als wie we zijn. Hoe kan dat ooit nog verbeterd worden? Als dit gezien wordt, is alles gewoon wat het is, en is het niet iets anders.
