Beschrijving
In deze tijd komt het volgens Adyashanti steeds vaker voor dat mensen ontwaken en echte, authentieke inzichten in de werkelijkheid hebben. Hiermee bedoelt hij dat mensen momenten kennen waarop ze ontwaken uit het hun bekende gevoel van wie ze zijn en wat de wereld is, en in een veel grotere werkelijkheid terecht komen, in iets wat het gekende bestaan verre overstijgt.
Deze verlichtingservaringen verschillen van mens tot mens. Bij sommigen houdt de verlichting een tijd aan, terwijl anderen een kortstondig inkijkje krijgen, dat misschien maar een fractie van een seconde duurt. Maar in dat moment verdwijnt het hele gevoel van ‘zelf’. De manier waarop ze de wereld waarnemen verandert plotseling. Mensen ervaren geen enkel gevoel van scheiding tussen henzelf en de rest van de wereld. Het is te vergelijken met de ervaring van wakker worden uit een droom – een droom waarvan je niet eens wist dat je je erin bevond, tot je eruit werd gegooid.
Wat Adyashanti in Het einde van je wereld beschrijft, kun je vergelijken met wat de oude Chan-meesters uit China en de vroege advaita-leraren uit India ons wilden bijbrengen, namelijk het idee uitbannen dat we afgescheiden individuen zijn, die los zouden staan van alles en iedereen.
Het einde van je wereld is geheel gewijd aan het thema verlichting. Wat is dit? Hoe ga je er mee om wanneer het jou overkomt? En hoe dan verder?
‘Ik raad iedereen aan dit boek te lezen. Enerzijds kan het je herkenning geven over de staat van zijn die op dit moment in je aanwezig is en anderzijds laat het je zien hoe je scherp kunt blijven en opletten, zodat het ego niet opnieuw weer via de achterdeur binnenkomt.’
Recensie op https://zininzijn.emilia.nl
Uit het boek:
De ontdekking waar ik van spreek wordt traditioneel spirituele verlichting genoemd, omdat men ontwaakt uit de droom van afgescheidenheid die door de egogeest is gecreëerd. We beseffen – vaak heel plotseling – dat wie wij volgens ons gevoel zijn – onszelf – dat gevormd en opgebouwd is uit onze ideeën, overtuigingen en beelden, niet werkelijk is wie wij zijn. Het bepaalt ons niet; het heeft geen middelpunt. Het ego bestaat misschien als een reeks voorbijgaande gedachten, overtuigingen, acties en reacties, maar heeft op zich geen identiteit. Uiteindelijk blijken alle beelden die we over onszelf en de wereld hebben niets anders te zijn dan weerstand tegen de dingen zoals ze zijn. Wat wij ego noemen is eenvoudig het mechanisme dat onze geest gebruikt om zich te verzetten tegen het leven zoals het is. In die zin is ego niet zozeer een ding als wel een werkwoord. Het is je verzetten tegen wat er is. Het is de beweging van wegduwen of naar zich toe trekken. Deze impuls, dit grijpen en verwerpen, vormt een gevoel van een zelf dat te onderscheiden, of gescheiden, is van de wereld om ons heen.
Maar met het dagen van verlichting begint deze buitenwereld in te storten. Als we eenmaal ons zelfgevoel verliezen, is het alsof we de hele wereld, zoals we die kenden, verloren hebben. Op dat moment – of dat moment nu een glimp is of iets dat langer duurt – beseffen we plotseling met ongelooflijke helderheid dat wat we waarlijk zijn op geen enkele manier begrensd is tot het zelf in de beperkte opvatting die we ervan hadden.
Je bewust worden van de waarheid of de werkelijkheid is iets dat heel moeilijk is om over te praten, omdat het boven taal uitstijgt. Toch helpt het om met een soort wegwijzer te werken. Het eenvoudigste wat je van de ervaringskennis over verlichting kunt zeggen, is dat het een verschuiving in je waarneming is. Dit is de kern van bewustwording. Er is een verschuiving in waarneming van jezelf zien als een losstaand individu tot jezelf zien – als we überhaupt een gevoel van zelf hebben na deze verschuiving – als iets dat veel universeler is: alles en iedereen en overal tegelijkertijd.
