Beschrijving
Steven Harrison is de auteur van o.a. Doe niets en Zoek geen antwoord. In dit boek richt hij zich op relaties. Iedereen heeft relaties – ouders, geliefden, kinderen, familie, vrienden, bekenden – maar veel mensen zijn in de war en ongelukkig juist vanwege hun relaties, meent Steven Harrison. Waarom?
Geven we ons wel met hart en ziel aan onze relaties? Heeft dit onze prioriteit in het leven, of zijn we alleen maar gericht op overleving, zowel in psychische als materiële zin? Dit zouden we ons ten diepste af moeten vragen, we willen we verwarring en verdriet achter ons kunnen laten, aldus Harrison. Het antwoord schuilt in het denken, of beter: in het niet-denken. ‘Uiteindelijk kwam ik tot de ontdekking, ‘dat het geen enkel verschil maakt of ik nu zeur over mijn lot of niet. Het denken heeft altijd te klagen over zijn lot. Het zal nooit tevreden zijn. Het denken is van nature conflictueus. Zowel in relaties als in je eentje. Het denken kan niet gelukkig zijn.’
In Eén-zijn in relaties vertelt Steven Harrison dat geluk alleen voortkomt uit de diepe stilte waarin de gedachten die wij onszelf noemen verschijnen. Op de momenten waarop onze gedachten stilvallen en voor de volgende gedachte verschijnt, dáár, op dat moment, bevindt zich geluk. In die uitgestrekte stilte, is relatie. Ons leven kan rechtstreeks uit die stilte geleefd worden, onze levensomstandigheden kunnen dat weerspiegelen en onze relaties kunnen het belichamen.
Eén-zijn in relaties is een verzameling overpeinzingen en meditaties over de aard van onze wereld zoals die is, en over de mogelijkheden van een wereld die onderkent dat leven in-relatie-zijn is en die de waan van afgescheidenheid doorziet. Eén-zijn in relaties kan de aanzet zijn voor communicatie en gemeenschap, maar is niet het experiment zelf. Dat zullen wij zelf moeten leven.
‘Eén-zijn in relaties is een van die zeldzame boeken over relaties die het echte probleem over relaties weet te benoemen: onze identificatie met een geconstrueerd zelf en alle oneerlijkheden die daaruit voortkomen.’
Lezersreactie op amazon.com
‘Wow! Als je niet langer met relaties wilt spelen, maar deze verder wilt verdiepen: koop dit boek. Lees het en zie hoe we met z’n allen een wereld hebben gecreëerd die volledig is gebaseerd op onze verslaving aan autonomie.’
Lezersreactie op amazon.com
Uit het boek:
Pijn manifesteert zich als het kernthema van relaties die zijn gefundeerd op hoop, ontkenning en de zoektocht naar verliefdheid. Als je maar lang genoeg zoekt, kun je de ander vangen en in de greep houden zoals hij jou in de greep houdt. Je zult in de relatie samen gekluisterd zijn door gewoonte, behoefte en angst. Je voedt elkaar met aanbidding tot je allebei uitgeput en leeg bent. De hoop op iets beters verbleekt. Je zult eindigen zoals je bent begonnen: in eenzaamheid en pijn. Maar nu heb je een metgezel in je ellende. Jij hebt zijn boerse gewoonten, gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel en vuile sokken. Jij hebt haar geklaag, hysterie en eeuwige schoonmaakdrift. Je schreeuwt naar elkaar. Je schreeuwt naar jezelf. Je schreeuwt, maar schijnt maar niet wakker te kunnen worden. Je weet dat het pijnlijk is zonder relatie en je weet dat het pijnlijk is met. Je bent verlamd.
Hoe ben je tot die kolossale teleurstelling gekomen? Wat is er gebeurd? Je had nog wel zoveel belofte en schoonheid in die ander gezien. Je had zo’n rechtstreekse ervaring van liefde, verruiming en openheid toen je elkaar leerde kennen. Die uitgestrekte open ruimte was zo bedwelmend dat je hem nooit onder de loep hebt genomen. Onbewust identificeerde je dat gevoel onmiddellijk met de persoon die je net had leren kennen. Maar was dat wel zo? Waar heeft dat gevoel van verruiming gezeten voor die ontmoeting? Was het latent? Bestond het niet? Welk element van de ontmoeting maakt dat gevoel actueel of schept het? Waarom stel je jezelf die vragen nooit als je in de greep van de extase bent?
Je hebt dat gevoel van verruiming alleen maar in de ander gezocht. Je hebt het nooit gezocht in je leven zoals het is. Je hebt je nooit afgevraagd of dat uitgestrekte gevoel van verbondenheid, veiligheid en zekerheid nu al voorhanden is, hier, zonder iets van buiten, zonder een ander. In die vraag ontdek je een heel ander perspectief, dat je ontheft van de druk van de jacht en je de mogelijkheid van rust verschaft. Als dat verruimde gevoel, dat gevoel van liefde niet oorzakelijk is, als het zich niet voordoet naar aanleiding van iets, ben je bevrijd van de last van het handelen, van het doen, van het zoeken. Je hoeft niet iemand te zoeken die jou liefde geeft. Die liefde heb je al. Je bent erin ondergedompeld. Je kunt haar niet ontlopen. De enige manier om de feitelijkheid van liefde over het hoofd te zien, is door ernaar te zoeken, door iemand te zoeken die haar aan jou kan geven.
