Jan Geurtz – Wijzen naar de maan

• Wijzen naar de maan
• Jan Geurtz
• Uitgeverij Ambo Anthos
• Uitgeverij Ambo Anthos
• Boekbespreking door Danny Senesael

I  n zijn vorige boeken heeft Jan Geurtz geprobeerd om de Tibetaans-boeddhistische dzogchen-traditie toegankelijk te maken voor de westerse mens. In zijn nieuwe boek, Wijzen naar de maan, heeft hij voor een andere aanpak gekozen. Het boek bevat een reeks van verhalen en gedichten – deels autobiografisch – waarbij hij laat zien dat de gewone mens via lijden en liefde bewuster wordt en soms een glimp opvangt van zijn natuurlijke staat van Zijn. De verhalen en gedichten zijn geïnspireerd op advaita, dzogchen en tantra en zijn als vingers die wijzen naar de echte maan, namelijk onze liefdevolle natuurlijke staat van Zijn. In een van zijn teksten kun je lezen: “Zodra volmaaktheid zichzelf herkent en door alles en iedereen heen schijnt, hoef je jezelf niet meer te verbeteren, het aloude streven lost op en verdwijnt. Wat rest, is het meest vreugdevolle spel van liefhebben en weer laten gaan. De personages veranderen soms, dat wel, maar de speler zelf is het eeuwig bestaan.” Jan Geurtz heeft een aantal goede en heldere boeken geschreven, maar in mijn ogen geldt dat minder voor dit boek. De combinatie van zijn jeugdervaringen, gedichten en andere verhalen zorgen niet echt voor een samenhangend geheel en er komen weinig diepgaande inzichten aan bod. Ik vind het boek daarom wat minder geslaagd – tot mijn spijt, want ik ben fan van zijn vorige boeken.

Danny Senesael