It takes two to tango

Unmani – Verschenen in InZicht nr 2. 2019 – Leestijd is ca. 4 minuten

Relaties kunnen de meest intensieve encountergroepen vormen die er zijn. Ze kunnen al je oude wonden openrijten en oude trauma’s oproepen. Net als je denkt bijna verlicht te zijn, kom je tot de ontdekking dat het oude patroon dat je dacht te hebben doorbroken nog steeds actief is. Je kunt het moeilijk toegeven, maar het kan zijn dat je merkt dat je je moeder of vader of beide aan het spelen bent. Net als je probeert een volwassene te zijn die alles onder controle heeft, zetten relaties ongewild de beschermingsmechanismen uit je jeugd weer in werking. In werkelijkheid staan onze volwassen relaties ver af van de mooie romantische dromen die we als kinderen hadden, en van de spirituele dromen die we als volwassene wellicht koesteren.

Maar als je verliefd bent op de Waarheid is het mogelijk om samen te groeien in een relatie, op een manier die in je eentje vrijwel onmogelijk zou zijn. Als het je verlangen is om wakker te blijven worden, ten koste van alles, ben je bereid daar alles voor opzij te zetten. Ben je bereid je ideeën los te laten over hoe relaties zouden moeten zijn, je romantische dromen, je machtsposities, de dingen waar je je prettig bij voelt, alle identiteiten waar je je mee vereenzelvigde. Je bent zelfs bereid je partner los te laten terwille van de Waarheid. Dat maakt relaties tot een arena voor intense groei en evolutie, vooral als beide partners op die manier verliefd zijn op de Waarheid.

“Als je verliefd bent op de Waarheid is het mogelijk om samen te groeien in een relatie”

Zo was het tussen Robert Hanuman en mij. Van begin af aan zagen we onder ogen dat we als ‘mens’ geen van beide volledig te vertrouwen waren (hoe graag we ook wilden geloven dat dat wel het geval was). We zouden van mening kunnen veranderen, vreemde emotionele stemmingen kunnen hebben, oude conditioneringen of wonden kunnen voelen die onze blik zouden vertroebelen. We zouden elkaar zelfs kunnen verlaten, of kunnen sterven. Dus als we erop zouden vertrouwen dat de ander altijd hetzelfde zou blijven, of als we de ander op een voetstuk van bovenmenselijke perfectie zouden plaatsen, zou het nooit werken. Maar als we altijd alleen maar zouden vertrouwen op ons Zelf en onze liefde voor de Waarheid, dan zouden we los van elkaar kunnen staan, maar wel naast elkaar. Ik verbaasde mezelf in de eerste weken met Robert, toen ik meer het gevoel had ‘Ik hou van mezelf met jou’ dan ‘Ik hou van je’.

Zelfs tijdens onze huwelijksceremonie verbonden we ons eerst aan de Waarheid, en daarna pas aan elkaar. In onze tijd samen groeiden we enorm door onze toewijding aan de Waarheid en de Liefde. Omdat er geen perfectie werd verwacht, konden alle oude mechanismen de ruimte krijgen. Dat was soms best lastig. Alle gewonde en bange kinderen die we in ons leven geweest waren schreeuwden vaak om aandacht. En al die kleine kinderen mochten er gewoon zijn en liefde ontvangen om wie ze waren. Dat betekende dat ik de ene keer de dominante moeder speelde, en de andere keer het onzekere kind. Of Robert speelde het bange en boze jongetje, of de reddende engel en de zichzelf opofferende papa. Alle identiteiten kregen de ruimte en geen van alle betekenden ze ‘dat is wie ik ben’. We waren beiden in staat om onder ogen te zien dat dat gewoon dingen waren die zich op dat moment aandienden, en weer zouden veranderen als de tijd er rijp voor was. Maar als ze er zo lang mogen zijn als nodig is, vindt er zoveel genezing plaats. Die kleine kinderen worden eindelijk gehoord, erkend in wat ze doen, en gekoesterd in liefde. Dan hoeven ze niet meer zo hard om aandacht te schreeuwen. De voortdurende reflectie en liefde in een relatie omarmt alles in de Waarheid van wie ik ben.