Opgaan in openheid (in een versplinterde wereld)

Amoda Maa is een Amerikaanse spiritueel leraar die na een intense ervaring van de donkere nacht van de ziel door dialogen met haar toehoorders doordrongen raakte van de dringende noodzaak om het gat te dichten tussen spiritualiteit en de menselijke ervaring. In die zin heeft haar invalshoek veel verwantschap met die van bijvoorbeeld Jeff Foster en Joan Tollifson.

Haar kernboodschap is de uitnodiging om op te gaan in openheid (de titel van het boek), waarmee ze bedoelt de bereidheid om de werkelijkheid onder ogen te zien en tegemoet te treden zoals ze is. “Iedere energie en ieder gevoel hunkert ernaar in jou thuis te komen en daar te sterven. […] Als je trauma of hartzeer of angst met zachtheid tegemoet treedt en het sterft dan in je, dan is het klaar… dan komt het niet meer terug” (p.58).

De manier waarop ze haar onderricht verwoordt resoneerde niet altijd bij mij; het ene moment is ze glashelder, het andere moment wat vaag. Zo wordt het begrip ‘Openheid’ in het begin op verschillende manieren geduid en door elkaar gebruikt: als synoniem voor Bewustzijn, de open ruimte waarin alles verschijnt en verdwijnt, maar ook als synoniem voor kwetsbaarheid en zachtheid.

Maar enkele pareltjes zijn er ook te vinden. ‘Vertrouwen in iets’ in de zin van hoop op een betere toekomst, kan een denkbeeldig vangnet zijn (p.43). Haar onderscheid tussen emoties en gevoelens is zeer verhelderend (p. 133). Ooit hoorde ik een wijs iemand zeggen dat emoties de lijken van de gevoelens zijn; dat bedoelt Amoda hier ook. Haar aandacht voor het paradoxale in het leven, vooral als we dichter bij de waarheid komen, is ook herkenbaar. “Het is dit en dat. Het is menselijk en goddelijk. Het is rommelig en perfect” (p.156). En haar mooiste: “Dit is een overdracht. Lees het niet. Voel het” (p.24). Ze is er zeker in geslaagd dat over te brengen.

Voor een impressie van haar boek, zie haar artikel in InZicht #3 2021.

Win Bück