Niemand daar

Karin Visser in gesprek met Jim Newman – Verschenen in InZicht nr 2 2020 Leestijd is ca. 9 minuten

“Deze boodschap heeft absoluut geen waarde, punt uit.”

Het grootste geschenk is om in aanraking te komen met iets wat je niets geeft. Want als iemand je iets zou willen geven, zegt hij daarmee eigenlijk dat er iets mis is. Dat er een echte persoon zou zijn die naar iets zou moeten zoeken en dat jij kan helpen om dat te vinden, en dat dat niet dit is. Dat is heel misleidend.

Karin: Ik heb het idee dat je een heel strikte leraar bent.

Jim: Strikt? Wow! Ik vind deze boodschap juist heel rechtdoorzee. Er is geen speelruimte. Non-dualiteit is geen ding en kan dus niet onderwezen worden.

Karin: Is er speelruimte voor een gesprek? We kennen deze leegte allebei. Ik hoop op een gesprek tussen deze twee uitdrukkingen daarvan en kijken wat eruit verschijnt. Als jij mij zou zijn, wat zou jij dan aan jou vragen?

Jim: Over non-dualiteit? De enige echte vraag die het individu stelt is: “Wat is het doel van mijn leven? Waarom gebeurt dit? Waar gaat het allemaal om? Waar gaat mijn leven over? Hoe vind ik de waarheid?” Eigenlijk is dat de interesse die het individu heeft. Het antwoord is niet erg behulpzaam: er is niemand. Geen speelruimte.

Karin: Toch zijn er hier twee uitdrukkingsvormen die met elkaar communiceren.

Jim: Ik zou het anders zeggen. Die scheiding is er niet. Alles wat er verschijnt is het. Er zijn geen verschillende uitdrukkingsvormen. Het is absoluut. Boem!

“Dit gebeuren is de onvoorwaardelijke vrijheid die verschijnt als dit”

Drijveer

Karin: Wat drijft jou om deze bijeenkomsten te houden?

Jim: De meetings zijn alleen een respons. In het begin is er een introductie en dat is alleen een respons op een nog ongevraagde vraag, zoals die welke ik noemde. Want in en van zichzelf, wat zou het absolute te zeggen hebben over het absolute? Niets!

Karin: Toch is er het relatieve wat…

Jim: Wat het absolute is. Er is geen relatieve en absolute. Die scheiding is er niet. Er zijn geen verschillende uitdrukkingsvormen. Wat er ook verschijnt is het geheel. Er is nergens om heen te gaan en niemand om iets te vinden, want het is onmogelijk om ook maar iets kwijt te raken.

Karin: Geen ruimte om te spelen?

Jim: Nou, er is alleen maar ruimte om te spelen. We willen niet al te serieus zijn. Het is heel grappig. Op een bepaalde manier is het heel humoristisch om te proberen te vinden wat alles al is. En het wordt vaak snel herkend: de vrijheid van DIT is al wat er gezocht wordt.

Karin: En dan gaat het leven door.

Jim: Nou, eigenlijk niet. Je hebt geen leven. Alles gebeurt eenvoudigweg. Als er een echt leven zou zijn, zou er echte tijd moeten zijn, een echt verleden en een echte toekomst. Maar er is alleen alles, wat alles is wat verschijnt. Er is dus geen leven buiten wat verschijnt.

Het individu wil een leven omdat het hoopt te vinden wat het voelt dat het mist, en mist dan het alles wat er al is. Dat is waarnaar wordt verlangd: het einde van het zoeken en dat wat er al is.

Taal

Karin: Ervaar je taal als problematisch om hierover te praten?

Jim: Soms. Het kan wat schoolmeesterachtig worden. Het is niet gemakkelijk om het verkeerd te begrijpen. Het rust op woorden, maar ik ervaar dat niet als een probleem.

Karin: ‘Het absolute’ is maar een woord.

Jim: Het is ook een woord dat onzinnig is. Veel van deze woorden, zoals het oneindige, het absolute, het alles, zijn eigenlijk woorden die je niet kan bevatten. En daar gaat het om. Omdat deze verschijning eigenlijk voorbij je bevattingsvermogen is. ‘Bevatten’ is ook voorbij het bevattingsvermogen. Er is alleen het absolute dat verschijnt, en er is geen enkele manier om daarbuiten te gaan. Op die manier zijn woorden voor mij niet problematisch.

Karin: Woorden kunnen het nooit dekken.

Jim: Nee. En toch raken sommige zinnen je, nietwaar? Je leest ze en dan is er ‘wow’. Dus woorden hebben op een bepaalde manier een energie die kan overbrengen wat er voorbij de beperking van de woorden zelf gaat.

Karin: Dat is waar. En ook: alles kan je raken.

Jim: Absoluut, en mensen zien dat niet. Dat is waarom de meeste mensen naar iets speciaals zoeken. Ze zien niet dat alles wat verschijnt alles al is: het hoeft niet iets te worden. Je hoeft niet naar een bijeenkomst zoals deze te gaan om dat te zien.

Mangel

Karin: Soms is het leven een worsteling. Hoe ga jij daarmee om?

Jim: Maar niemand doet het. Het is een droom dat wanneer de dingen moeilijk zijn dat er iemand een besluit zou moeten nemen, dat iemand zich bij elkaar zou moeten rapen om op de juiste manier te handelen. Niemand neemt een besluit. Psychologen en neurologen zullen je vertellen dat er geen vrije wil of keus is. Het gebeurt alleen.

Karin: Worstelingen gebeuren?

Jim: Dit gebeurt alleen maar.

Karin: En dan gebeurt het ontworstelen?

Jim: Helemaal. Non-dualiteit is geen recept; het biedt niets omdat het niet iets op zichzelf staands erkent. Het duidt alleen dat wat er verschijnt al het absolute relatieve is.

Zoeken is alleen maar proberen een prettiger ervaring te krijgen. Het ziet DIT als een aparte ervaring waaruit de behoefte aan een volgende (betere) ervaring verrijst. Net als met geluk. Eigenlijk ben ik op zoek aar het oneindige geluk, wat ‘ik’ nooit zal vinden, want als er een oneindig geluk zou zijn, zou ‘ik’ het niet kunnen kennen.

Karin: Sommige klassieke leraren zeggen dat er een staat van voortdurend geluk is.

Jim: Nou, er zijn staten die die kwaliteit hebben. En waar we het hier over hebben is geen staat. Het is geen ervaring. Het heeft absoluut niemand iets te bieden.

Karin: Voor mij was dat indertijd een grote teleurstelling.

Jim: Ja. Eigenlijk is het het grootste geschenk, om in aanraking te komen met iets wat je niets geeft. Want als iemand je iets zou willen geven, zegt hij daarmee eigenlijk dat er iets mis is. Dat er een echte persoon zou zijn die naar iets zou moeten zoeken en dat jij kan helpen om dat te vinden, en dat dat niet dit is. Dat is heel misleidend.

Autoriteit

Karin: Op je website staat: “Deze bijeenkomst heeft geen autoriteit.”

Jim: Staat dat daar? Dat is goed! Daar ben ik blij om. Ja absoluut, er is geen autoriteit.

Karin: Toch zit je daar in het midden op het podium.

Jim: Ja. Nou, er is niemand die dat doet. Het komt niet voort uit een gevoel van dat dit iets heeft wat dat niet heeft. Als we naar het verschil zouden kijken – al is dat er niet – dan zou het verschil zijn dat jij kan ervaren dat je iets hebt wat dit niet heeft. En er is geen verschil, want er is niets wat ook maar iets heeft. En dus is er geen autoriteit. Er is niets om te vertellen.

Karin: Toch geeft het de indruk dat jij degene bent die het weet.

Jim: Wat te doen? Er wordt vaak gezegd dat dit niet het geval is, maar de boodschap wordt verkeerd begrepen. Zelfs door bekende leraren; ze luisteren naar wat ze neo- advaita noemen, begrijpen het verkeerd en geven dan iets door wat we niet zeggen.

Wat gezegd wordt, wat neo-advaita zegt, is dat er niets is wat je kan doen, dat niemand lijdt en dat er geen lijden is. Het is onoprecht; deze mensen nemen niet eens de moeite om de boodschap werkelijk te kennen. Want het zegt niet dat er niemand lijdt of dat er geen lijden is. Het is overduidelijk dat er lijden is. Het gebeurt alleen niet aan een iemand.

Het hele bestaan van een individu, of ervaring, is een pijnlijk bestaan van behoeften en het zoeken naar wat anders. Als het individu er niet langer is, zou dat wegvallen. De boodschap zegt niet: “Er is niets wat je kan doen.” Hij zegt: “Er is geen jij; het doen gebeurt”, en dat is een wereld van verschil. Als ze zich er maar even in zouden verdiepen voordat ze het zouden ondermijnen. Ik vind dat veel van die mensen onoprecht zijn.

Verantwoordelijkheid

Karin: Op je website staat: “Deze bijeenkomst heeft geen autoriteit.”

Jim: Staat dat daar? Dat is goed! Daar ben ik blij om. Ja absoluut, er is geen autoriteit.

Karin: Toch zit je daar in het midden op het podium.

Jim: Ja. Nou, er is niemand die dat doet. Het komt niet voort uit een gevoel van dat dit iets heeft wat dat niet heeft. Als we naar het verschil zouden kijken – al is dat er niet – dan zou het verschil zijn dat jij kan ervaren dat je iets hebt wat dit niet heeft. En er is geen verschil, want er is niets wat ook maar iets heeft. En dus is er geen autoriteit. Er is niets om te vertellen.

Karin: Toch geeft het de indruk dat jij degene bent die het weet.

Jim: Wat te doen? Er wordt vaak gezegd dat dit niet het geval is, maar de boodschap wordt verkeerd begrepen. Zelfs door bekende leraren; ze luisteren naar wat ze neo- advaita noemen, begrijpen het verkeerd en geven dan iets door wat we niet zeggen.

Wat gezegd wordt, wat neo-advaita zegt, is dat er niets is wat je kan doen, dat niemand lijdt en dat er geen lijden is. Het is onoprecht; deze mensen nemen niet eens de moeite om de boodschap werkelijk te kennen. Want het zegt niet dat er niemand lijdt of dat er geen lijden is. Het is overduidelijk dat er lijden is. Het gebeurt alleen niet aan een iemand.

Het hele bestaan van een individu, of ervaring, is een pijnlijk bestaan van behoeften en het zoeken naar wat anders. Als het individu er niet langer is, zou dat wegvallen. De boodschap zegt niet: “Er is niets wat je kan doen.” Hij zegt: “Er is geen jij; het doen gebeurt”, en dat is een wereld van verschil. Als ze zich er maar even in zouden verdiepen voordat ze het zouden ondermijnen. Ik vind dat veel van die mensen onoprecht zijn.