• Hein Thijssen
• Leeg en bevrijd – een leven naar innerlijke vrede en ‘natuurlijkheid’
• Uitgeverij Juwelenschip
• ISBN 978 90 766 8149 8

U  itgeverij Juwelenschip heeft na Onze oorspronkelijke staat nu ook het eerste boek van Hein Thijssen, Leeg en bevrijd, heruitgegeven. Heel fijn, want wat een mooie boeken zijn dat. ‘Onopgesmukt’ is het woord dat in me opkomt. ‘Integer’ ook.

Leeg en bevrijd is een verslag van een levensproces. Een proces van ontwaken en bevrijding. De weg van de auteur is “de weg van de gnosis, de weg van zelfkennis die uiteindelijk zal leiden tot alle kennis die je nodig hebt”. Het verslag valt in twee delen uiteen. In het eerste deel beschrijft hij hoe hij heeft gebroken met het cultureel-godsdienstige denken waarbinnen hij zich een groot deel van zijn leven bewoog (de katholieke kerk). In het tweede deel probeert hij de lezer te laten ‘proeven’ (zoals hijzelf schrijft) van de leegte en vrijheid waar het proces toe geleid heeft.

Wat mij in het eerste deel onder andere aanspreekt  (zo herkenbaar), is dat Thijssen de angst beschrijft die de breuk met alles wat hij uit zijn opvoeding heeft meegekregen teweegbracht. Heel lang heeft hij daarom zijn ogen weten te sluiten voor de onontkoombaarheid van die breuk. Achteraf kijkt hij met verbazing terug op de stelligheid waarmee hij in die tijd antwoorden gaf op (zingevings)vragen, terwijl hij natuurlijk feitelijk geen idee had – net zomin als de vragensteller. Hij moest wel. Die ‘veiligheid van het credo’ waar Thijssen aanvankelijk moeilijk afstand van kan doen, contrasteert hij later met het geloof dat een absolute overgave en vertrouwen betekent.

Wij reageren niet op de werkelijkheid, maar op betekenissen, interpretaties, schrijft hij. En dat roept spanning op. In de natuur zijn we ontspannen, omdat de natuur niets betekent (hier haalt hij Nietzsche aan). Aan de natuur hoef je niets te bewijzen en de natuur hoeft ook zichzelf niet te bewijzen aan jou. “Wat zou het een verlossing en bevrijding zijn altijd zo te kunnen leven.”

De sprong in het geloof is feitelijk een voortdurend springen; het proces is dus een dynamisch proces. Belangrijk is uiteindelijk “het getuige-zijn als een buitenstaander, maar voelen als een insider”. Alleen dán wordt het stil.

Jacolien Schreuder