Fata Persona. Bevrijding uit de ik-illusie.

Dit is het tweede boek van Erik, na De ontdekking van het Nu uit 2010. De inhoud van het boek is grotendeels gebaseerd op de respons op vragen die zijn gesteld tijdens retraites en online sessies. Die vragen van bezoekers maken het herkenbaar en praktisch. Het zorgt er ook voor dat er ogenschijnlijk veel herhalingen in het boek zitten, maar dat is inherent aan antwoorden die je geeft op verschillende vragen: je komt veelal op dezelfde misvattingen uit. En het moet gezegd, Erik slaagt erin om steeds weer in andere bewoordingen die misvattingen (omtrent onszelf) te verduidelijken en naar de essentie te verwijzen.

Die essentie zie je terug in de prachtige titel. Het gaat over het doorzien van de ik-illusie en de illusoire aard van de zoeker, maar ook over de betoverende trucs die het ego en onze mind uit de kast halen om de ogenschijnlijke persoon in leven te houden. Erik beschouwt het als zijn taak om de (be)zoeker telkens weer te laten zien op wat voor sluwe manieren de mind de regie weer over probeert te nemen. En hij slaagt daar zeker in. “Ego bestaat voornamelijk uit vluchtige gedachten en die gedachten creëren de illusie van een continue aanwezige, stabiele identiteit, net zoals de lichtstralen de illusie van water creëren in de fata morgana. We hebben het hier dus over een ‘Fata Persona’.” (p.271) Telkens weer probeert hij de vragensteller terug te voeren naar de bron en de werkelijkheidswaarde van diens gedachten. Telkens ook verwijst hij naar de stille ruimte van Zijn, de onbewogen aanwezigheid.

Tussen de regels door valt er ook te genieten van zijn rake observaties. Zoals dat duizenden jaren van filosofie ons geen werkelijk bevrijdende antwoorden gegeven hebben, en dat psychiaters en psychologen bibliotheken volgeschreven hebben over de menselijke psyche, zonder dat iemand de ik-gedachte ook maar aan een nader (zelf)onderzoek onderworpen heeft.

Elk hoofdstuk wordt afgesloten met een aantal bespiegelingen, die Erik al jaren via zijn Inspiratiemails deelt. Voor een fragment uit het boek, zie InZicht #3, 2021.

Win Bück