Een yogi van Zijn

Als ik ergens verlichting voor zocht, was het voor angst en zorgen. Angst vertelt je te ontsnappen en houvast te vinden; dat houvast zoek je in zorgen, die je angst enkel vergroten. Zo fantaseer je er een bedreigende buitenwereld bij waarin je als afgescheiden ik meent te moeten overleven. Met dat fantaseren kun je onvrijwillig bezig blijven, want het levert meer angst op dan het oplost, en geeft stress, het voortdurende gevoel dat je nooit genoeg kunt doen om er eenvoudig te zijn. Daarom vind ik verlichting en non-dualiteit zo fantastisch: een toevlucht voor angst en zorgen in de aard van de werkelijkheid zelf. Ik las boeddhistische boeken en leerde, beoefende en gaf rationeel-emotieve therapie, waarbij je reëel leert denken en jezelf minder angst aanjaagt. Toen ik dat vijftien jaar gedaan had en in een persoonlijke crisis zat, werd ik ten slotte getroffen door wat totaal evident is: er is alleen maar werkelijkheid, geen ik daartegenover. Op slag los en vrij van angst en zorg om mijn ik: thuisgekomen als niemand! Dat duurde een middag. Ik realiseerde me dat dit non-dualiteit is en ging erover lezen en schrijven om opnieuw die ik-loze werkelijkheid te vinden, wat af en toe gebeurde.

Zijnsorientatie

Uiteindelijk kwam ik Zijnsoriëntatie tegen, dat een pad biedt dat ik wilde volgen. Ik zag hier al snel mijn leven in en wilde Zijnsgeoriënteerd begeleider en leraar worden. Dat was een hele toer. Met ‘alleen werkelijkheid’ dacht ik mijn psyche te omzeilen, maar Zijnsoriëntatie doet dat niet, herkent juist boeddhakwaliteiten in de psyche en ziet die als bron van je authenticiteit. Daarbij was Zijnsoriëntatie mijn leven geworden, voorwerp voor mijn angsten en zorgen, die nu niet af-, maar toenamen. Ik leerde mezelf om onaangename gevoelens ook ‘waar te laten zijn’ en ervoer dat ook voelen ‘Zijn’ is. Er openden zich indrukwekkende gevoelsdiepten die ik eerder had afgehouden. Dat bleef ik moeilijk vinden. Intussen werd ik wel onbevangener en levendiger, maar raakte mijn angst en zorgen niet kwijt. De non-duale zomerretraites met Hans Knibbe vond ik het hoogtepunt van het jaar. In het contact met hem realiseerde ik me dat er in plaats van mij openheid is die verschijnt als alles, inclusief het Franse landschap dat ik ervoer als een zegenende aanwezigheid. Wondermooi, voorbij al mijn verwachtingen. Thuis zakte dit weg en begon een opvallend gedeprimeerde herfst waarin ik het allemaal kwijt was. Ik realiseerde me dat ik het contact met Hans Knibbe als mijn leraar nodig had.

“Mijn eigen verlichting knutselen terwijl ik al zwom in een zee van verlicht Zijn“

Verlichting

De post-retraiteblues motiveerden me om vol te houden en mezelf op steeds minder afstand van Zijn te plaatsen. Alles wat ik in mijzelf ontweek, wilde ik aannemen. In een retraite over non-meditatie zag ik dat ik toch nog bezig was ‘mijn eigen verlichting’ te knutselen, terwijl ik al zwom in een zee van verlicht Zijn. Ik liet mezelf los en realiseerde me dat ik zonder iets te proberen een yogi van Zijn ben, vanzelf één met Zijn en spontaan gelukkig. Ik merkte dat ik als yogi vanzelfsprekend contact heb met mensen, communicatie die direct het hart raakt. Naakte communicatie help! Als verlegen mens was ik dat helemaal niet gewend, behalve met mijn geliefde. Toch is het fantastisch zo te assisteren op een retraite of meditatieles te geven en ik ontdekte dat ik, of liever yogi, zo ook satsang kan geven. Ik heb nog steeds angsten en zorgen. Ik ben raakbaar, realiseer me mijn ongewoonheid en heb als yogi juist behoefte aan open, ‘naakte’ communicatie. Hoe organiseer ik dat, wie wil er zoiets geks? Heb ik nu wel verlichting gevonden van angst en zorgen? Zo ontdekte ik een nieuwe angst die optreedt als ik uit openheid terugschrik en implodeer tot een houvast zoekend ik: existentiële paniek! Verlichting is nog steeds niet ‘van mij’, maar van Zijn. Alleen als ik ‘mezelf aan Zijn geef’ en erken dat alles in mijn leven al Zijn is, toont het wonder van verlichting zich. Alles is vrij in mijn openheid. Ik ontsnap niet aan angst en stap niet in de zorgelijke zienswijze ervan. Angst is grijpen naar houvast dat er niet is: doodeng voor mijn ik. En hartstochtelijk stralende openheid voor een yogi. The place to be!