Een meditatie op Ik Ben

Ruperts laatst vertaalde boek is volgens de uitgever een gedicht, gebed en lofzang op het simpele feit dat we er zijn. Het is een compilatie van verzen die zich in de loop van vele jaren in hem vormden. Qua opzet doet het enigszins denken aan Wat rest is liefde (The ashes of love), alleen is Een meditatie op Ik Ben veel poëtischer en doordrenkt met paradoxen.

Hoewel ik Rupert Spira hoog aanschrijf en een liefhebber ben van zijn boeken en satsangs/video’s, ben ik niet zo gecharmeerd van dit werk. Alleen de oneven pagina’s bevatten (enkele regels) tekst, de even pagina’s (de achterkanten daarvan) zijn blanco pagina’s. Misschien poëtisch correct en verantwoord maar het spreekt mij niet zo aan. In een half uurtje heb je het boekje doorgenomen.

Bovendien zijn de meeste verzen varianten op hetzelfde thema: ‘Ik spreek maar maak geen geluid/ Ik beweeg terwijl ik in ruste ben/ Ik ken maar kan niet gekend worden/ Ik ervaar maar kan niet ervaren worden/ Ik ben maar besta niet’ (p. 31). Bijna heel het boekje bestaat uit dit soort verzen, waardoor het veel van hetzelfde is.

Ruperts liefde en enthousiasme voor dat Ene, waarin alles verschijnt en waardoor alles verlicht wordt, kenmerken zijn werk. Het is die liefde die hij op mij altijd weet over te brengen en die mij ook altijd inspireert en enthousiast maakt als ik hem lees. Ik mis het helaas in dit boek. Een meditatie op Ik Ben, maar geen liefdevolle lofzang.

Win Bück